استثمار

پادکست حلقه های مفقوده، شماره 4
یکی از موارد ادبیاتی در مباحث سیاسی و دینی، «استثمار» است.
یعنی طلب ثمر کردن « ثمر»، یعنی استفاده. مثلا می‌گویند: ثمره این درخت چیست؟ ثمرهٔ درس خواندنت چیست؟ ثمرهٔ بچه آوردنت چیست؟

ما، هم «استثمار خوب» داریم و هم «استثمار بد».«استثمار خوب»، آن است که: انسان از مایملک، موجودی و امکانات بهره برداری صحیح کند.
مثلاً: زارع است، زمین را اصلاح و بارور می‌کند و از آن بهره برداری می‌نماید.خانواده است؛ از عقد اولیه بهترین استفاده را می‌کنند و ثمره‌هایش بچه‌هایی هستند که آنها در سلامت می‌باشند.حاکمیتی که «عدل» را برقرار می‌کند و عدالت را در همه ابعاد حکومتی مدّنظر دارد.

دیانت هم همین است. دین وقتی به وعده‌هایش عمل کند، به پیروانش ثمره داده است.وقتی که می‌گوید: قیامت هست و در آن قیامت بهشت و جهنم هست، در آنجا عدالت حاکم است و بعد یک خوشهٔ کوچکی از آن عدالت هم در دنیا هست، که جزء اصول دین است، وقتی در اینجا عدالت در دیانت مشاهده نشود که در بُعد محدود است،پس هیچ گونه باورداشتی نسبت به حاکمیتِ عدل در معاد نخواهد بود.
«استثمار بد»، این است که انسان از خودش بارِ منفی تولید کند. خودش را در اختیار دیگران به مقاصدِ پلید قرار بدهد. موقعیت‌های پرورشی را از دست بدهد.

استثمارگران یک سابقه بدی در تاریخ داشتند، هم در دیانت و هم در سیاست.در دیانت، استثمارِ دینی پدر مردم را درآورد، نمونه آن بنی‌امیه، بنی‌عباس و امپراتوری عثمانی؛ همین گروه هایی که هستند و اینها را به عنوان اسلام، تغذیه و تربیت می‌کنند به نفع خودشان،یعنی در جهت انهدام بشریت.

سابقهٔ استثمارِ حکومتی، خیلی زیاد است. هرگز سرزمینِ کره زمین رویِ خوشی از حکام ندیده است.
همه وعده‌هایشان تو خالی و تمامی برنامه‌هایشان در جهت مصادرهٔ اموال ملی وبدست آوردن ثروت میهنی بوده؛ در همه جا و در همه ممالک، با هزاران سال سابقه که تاریخ نوشته است.
و هیچ گاه هیچ ملتی در هیچ زمان و حکومتی، خوشبخت نبوده چون همیشه مورد استثمارِ حاکمیت خودش قرار گرفته است.

خدانگهدار

بروجردی فروردین 99

از اینجا بشنوید.