پادکست حلقه های مفقوده، شماره 2
یکی از مراسمی که قبلا در ایام عید نوروز اجرا می شد، چه در قالب صله
ارحام (دید و بازدیدهای فامیلی)
و چه در موقعیت هدایای سالانه، کمک به دیگران بود. اکنون
در این جو کرونا صرف نظر از این که این مهم انجام شده یا نشده، مسئله مهم تر این
است که آیا ما باید به مناسبت سال نو به دیگران و نزدیکان، پول یا کادو بدهیم و یا
تحت هر عنوان دیگر کرامت و لطف به آنها داشته باشیم؟ قرآن در پاسخ به این سوال که ”یسئلونک ماذا ینفقون؟، می گوید قل العفو“، یعنی از پیامبر سوال می
کنند که چه چیزی انفاق کنیم؟ می گوید: عفو! یعنی عفو تا به این حد مهم است.
انفاق کردن مراتب و مراحل مختلف دارد، همانند صدقه، زکات، مهمان
نوازی، هدیه، انعام، اعطا، ولی عفو در اینجا سرشاخه شده است! در پاسخ به ”ماذا ینفقون؟“ می گوید ”قل العفو“. گذشته از این که این
گفته در جای خود یک عدم تطابق است، زیرا اگر عفو ملاک بود، اصلا نباید عقاید را از
همان ابتدا به زور شمشیر تحمیل می کردند، ولی در کل بحث ما در این مورد است که عفو
و بخشش از پول لای قرآن گذاشتن و باز کردن و تبرکی دادن و بزرگ فامیل به کوچک تر
ها پول دادن و یا چیزی از بازار خریدن و کادو دادن و همانند آن مهم تر است. البته
این موارد خوب است، ولی عفو خیلی جهان شمول می باشد. مرحله عفو از خود انسان شروع می
شود تا دیگران. وقتی که به تو می گویند: آن موضوع را ول کن، یعنی عفو کن، رهایش
کن، حرص نخور، جوش نزن، حساس نباش! این موارد همه عفو هست. یعنی عفو ازخود انسان آغاز
می شود! مرتبه و جایگاه عفو بسیار بالاست.
اگر قرار است به گفته این کتاب عمل شود که می گوید ”قل العفو“،یعنی عفو کنید، باید از
خود انسان آغاز شود. از هم خانه ای، هم اتاقی، کسی که با او زیر یک سقف زندگی می
کند، زن و شوهر، مادر و پدر، برادر و خواهر!
عفو کردن یعنی این که اگر خطا دیدی، نادیده بگیر! این مهم از آن پول زیادی
که بابت عیدی سال نو به کسی می دهی بالاتر است. چون آن پول هنگفتی که می دهی، خرج
می شود و سپس فراموش می گردد و تو افسوس خواهی خورد و خواهی گفت: بشکند دستم که
نمک ندارد! ولی عفو کردن، دقیقه به دقیقه و ثانیه به ثانیه است، ما نیاز داریم به
بخشیدن. در دروس گذشته در مورد بحث صبر و حلم گفته شد که حلم یعنی خودت، خویشتن را
عفو کن، یعنی از آنچه که دیدی، هیچ در دل خود نریز و صبر یعنی این که در ناملایمات
به دیگران تعدی و تجاوز نکن!
عفو کردن شعار اسلام هست، در حالی که این شعار جواب نداد. عفو کردن
درواقع پرچم همه ادیان بود، ولی آنها در واقع خودشان، سردمدارانشان، و پیروانشان عمل
نکردند.
ولی در مسیر انتظار، عفو کردن یک توصیه برای عملیاتی شدن است، یعنی
اگر منتظر صبوری نکند، انتظار را از دست می دهد. باید دقت کرد که اگر توصیه قرآن
را در نظر بگیریم، انفاق کردن و کمک کردن همان عفو است، یعنی عفو کردن در مرتبه درجه
دو است، و می توانی این کار را بکنی یا نکنی، چون در پاسخ به این پرسش ”ماذا ینفقون؟“ که چی بدهیم، این پاسخ را
داده است.
ولی عفو در کانال و مسیر انتظار، اصل موضوع است، یعنی اگر به خودت
نپردازی، یعنی عفو نکنی، کوتاه نیایی، اغماض نکنی، از خط انتظار بیرون خواهی رفت.
انتظار ادعا نیست که من منتظرم! انتظار به مفهوم واقعی باید باشد و
شکل بگیرد. خط انتظار مانند حرکت داشتن و همانند یک قطار روی ریل است. وقتی که تو
از کوره در‌می روی، در آن لحظه منتظر نیستی! چون اگر منتظر بودی، چیزی روی تو اثر
منفی نمی گذاشت، آنچه که قرآن می گوید”ان الله اشتری“،
فقط شعار است، ولی این گفته در خط انتظار نه در حد شعار، بلکه در عمل حاکم است و
کسی که خودش را به خدای خود فروخته باشد، دیگر از خود هیچ ندارد. امکان ندارد که
کسی روی اعصاب او برود، چون اصلا او وجود ندارد که با اعصاب او بازی شود!
بگذریم از این که پیروی از کلمات بزرگان هم در کنار آن برجسته می شود،
که مثلا عیسی گفت: دزد را دیدم که ادعا می کرد ندزدیدم، و عیسی در پاسخ گفت حق با
تو است، و یا علی گفت: از یک مکانی رد شدم که به من فحش دادند، به گوش خودم گفتم:
به من نبود، یا در پاسخ به آن مسئله که در صورت مشاهده صحنه آمیزش حرام در خیابان
چه باید کرد، علی گفت: با عبایم روی آن دو را می پوشانم! یعنی کسی که مسئول اجرای حد است، می
گوید من می پوشانم، و این موضوع را خفه و پنهان می کنم.
هرچند در قرآن هم گفته شده ” لاتجسسوا
“، که
جستجو نکنید، ولی ما به قرآن نمی توانیم تکیه کنیم، زیرا هرگاه که استناد می کنیم،
می بینیم که از عدم تطابق پر است! ولی ما برای خودمان، مستقل شده ایم، ما یک موحدی
هستیم که به دنبال اصل خویش می گردیم، ما در ادیان و مذاهب هیچ کپی و مشابه نداریم،
ما مثالی نداریم، ما تک هستیم، نسخه مفرده ایم، همه چیز ما منحصر به خود ماست،
آرزو می کنم که ایام به کام باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر