به اميد نوروزی بهتر

سلام بر همه پاییزستیزان، درود بر عاشقان بهار،

عرض ارادت دارم بر جامعه محرومینی که در تکرار عید بر نگرانی هایشان افزوده می شود، عرض ادب می کنم بر جامعه گرفتاران ایران، تعظیم دارم بر رنجورانی که آمدن نوروز برایشان زیبایی و طراوت ندارد، تقدیس می کنم همه زمین خوردگان را که در سال های گذشته دسترنج خود را ندیدند و با ناامیدی مطلق وارد سال نود و هفت می شوند. ای نوروز عریضه ناله کنندگان را بشنو، که تقویم برایشان شادکامی ندارد، ای شکوفه ها، اشک های مستمندان را ببین، که چگونه غریبانه از گوشه چشم ها، بر رخسار جاریست، سبزی ها نشاط آور است، اما برای کی؟ کسانی که در تهدیدند، در تعقیبند، در عذاب و اذیتند، چه بهاری !، چه عیدی! ، چه نوروزی؟! 
جامعه ایرانی درگیر وخامت معیشت است، خانواده ها در التهابند، نمی دانند فردایشان چه خواهد شد؟ نسل جوان نه امیدی به تحصیل دارند، و نه انگیزه ای برای خوش گذارانی دارند، براستی که ملت مظلوم ایران، نیازمند ارفاق خداست، که این همه تنگنا و سختی را از آن ها دور کند، آفریدگارا  نوروزی به این مردم بده، که روزشان را نو کند، تازگی به آنها بدهد، نشاط و شادی و خوشی و خرمی و خرسندی به آنها ببخشد، آفریدگارا، همانطور که طبیعت را، درختان را، گل ها را، گیاهان را، از خواب زمستانی برمی خیزانی، زندگی مجدد به آنها می دهی، به این خلق محروم مضطر مضطرب، که دستشان از همه جا کوتاه است، امیدشان از همه جا بریده، یک زندگی واقعی عنایت کن که از روزمرگی خلاص بشوند، از این بیماری های لحظه ای در امان بمانند، از سکته ها و سرطان ها و امراض واگیر و لاعلاج نجاتشان بده، چه فایده، نوروز بیاید ولی در خانه ها درگیری باشد؟ جدایی باشد؟ کدورت باشد؟ دورویی باشد؟ جبهه گیری باشد؟ امتیاز نوروز به چیست؟ اگر اقتصاد دلهره آمیز باشد؟ هیچ کس دستش به کار نرود؟ صف عظیم بدهکاران را خدایا تو عیدی ده، به این دل های پریشان ایرانی که بیمناکند فردا ها و آینده چه خواهد شد؟ تو آرام و قرار بده، که هیچکس نتوانست دستشان را بگیرد، ناله هایشان را پاسخ بگو، هیچ مصلحی، نتوانست زیر بغلشان را بگیرد، هیچ منجی و نجات بخشی نیامد که آنها را در آغوش پرمهرش فرو بگیرد، خدایا اینها بندگان تو هستند، تو با اینها قهر نکن، تو جواب اینها را بده. به امید داشتن روزهای خوش.

خدانگهدار