بیست و دوم خرداد، روز جهانی شیعه بود. تشیّع، یک مذهب هزار و چهارصد ساله است که از ابتدا، به منظور اعتراض به غصب اسلام توسط گرویدگان ناصالح برای تصدّی حکومت اسلامی، تشکیل شد و فلسفه وجودی آن ناباوری مذهب خشونت بوده که در تشکلات دولتهای اموی و مروانی و عبّاسی، دیده می شد.
بزرگان شیعه، ظلم ستیز و عدالت محور بودند،
کسانی به این طایفه روی می آوردند که از مرکزیّت حکومت دینی، گریزان بودند.
پرچمهایی به نام تشیّع، در سراسر ممالک اسلامی،
برافراشته می شد که قشر فقیر و دردمند جامعه، به آن می پیوستند، کتک خوردگان هر
عصری، شیعیان آن زمان را تشکیل می دادند.
پیشوایان شیعه، همواره در هر دولتی، جزء مغضوبین
و محکومین و مسجونین بودند، به نحوی که شعارشان، "ما منّا الّا مسموما او
مقتولا" گردید.
علی رغم آن که امروز، تنها رژیم سیاسی شیعه در
جهان، ایران است که اکثریّت اهالی آنرا پیروان امامان غدیر، جامعیّت نفوس داده
اند، امّا به رغم آن همه سوابق مبارزاتی، علیه ستمکاران، که تاریخ گذشته، به آن،
افتخار می کند، امروز، به برکت روحانیون
دنیاطلب و ریاست مدار، دنیا، این کشور مظلوم و غصب شده را حامی تروریسم می
داند و ردّ پای حکّام ما را در تمامی خونریزی های جهان، نشان می دهند، اینک، اثری
از علیّ بن ابی طالب، رهبر نخست شیعه، وجود ندارد که در حاکمیتش، به نصّ قوانین
موجود در کتاب نهج البلاغه، وزرایش را از تعدّی به حقوق رعیّت باز می داشت و خود،
با نان خشک، سر می کرد و همه اموال بیت المال را بالسّویه، بین رعایای جامعه،
تقسیم می کرد، با کمال تأسف و شرمندگی، از اینکه، خود را شیعه می دانیم، خجل
و سرافکنده می باشیم، به امید روزی که شیعه، از این بی آبرویی داخل و خارج، رها
شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر