کتاب حاضر با عنوان سکولاریم دینی: چالشی الهی در مقابل حکومت مذهبی، نوشته ناصر قبادزاده پژوهشگر دانشگاه کاتولیک استرالیا می باشد که در سال 2015 توسط دانشگاه آکسفورد در سال چاپ شد. در بخشی از این کتاب در مورد موضوع مقابله روحانیون با حکومت مذهبی در ایران بحث شده است. نویسنده ابتدا روند سرکوب آیت الله شریعتمداری، اعتراف تلویزیونی وی و فوت او در سال 1365 توضیح داده می دهد و سپس به موضوع آیت الله حسن قمی ساکن مشهد می پردازد که تا پیش از وفاتش در سال 1386، مورد حبس خانگی قرار گرفته بود و سپس به سرکوب آیت الله محمد شیرازی، محمد روحانی و رضا صدر هم اشاره می کند. ولی وقتی به اسم آقای کاظمینی بروجردی می رسد، وارد بحث می شود و ایشان را در مقابل کل جریان فکری اقتدارگرا قرار می دهد.
نویسنده در ادامه می نویسد: از همه جدیدتر، آیت الله سید حسین کاظمینی بروجردی می باشد که در سال 2006 حبس شده است. قابل یادآوری است که مدافعان عزلت نشینی و نیز معترضین فعال در نهاد روحانیت، از اشاره به موضوع حکومت در نوشته ها و پژوهش های خود اجتناب کرده اند. اصولا منظور از اعتراض فعال، نوعی از مخالفت سیاسی با روحانیت حاکم است که به جای این که با رهبری سیاسی روحانیت چالش فقهی کنند (که فقیه حاکم چه کسی باشد)، با اساس آن مخالفت می کنند. به این صورت، آنها راهکار جایگزینی برای رهبری سیاسی روحانیون پیشنهاد نمی کنند، بلکه در عوض خواستار احیای الگوی سنتی روابط روحانیت با حکومت هستند. به عنوان مثال، کاظمینی بروجردی صریحا دین سیاسی را یک دین مسخره و ساختگی می نامد و مدعی است که خواستار بازگشت به دین سنتی می باشد (مرجع از نویسندگان: برونو 2008، اسفندیاری 2006، کاظمینی بروجردی 2008). ولی گروه دیگری از رهبران مذهبی چهارچوب نظری خاصی را که به خوبی برای نقش روحانیت در سیستم سیاسی ساخته شده است، پیشنهاد می کنند. بنابراین آنها در تقابل با سخنان غیر سیاسی هم لباسان خود، خواستار حمایت از اقتدار سیاسی روحانیون هستند ولی با اصلاحاتی در مدلی که خمینی ارائه داد!
نویسنده در ادامه می نویسد: از همه جدیدتر، آیت الله سید حسین کاظمینی بروجردی می باشد که در سال 2006 حبس شده است. قابل یادآوری است که مدافعان عزلت نشینی و نیز معترضین فعال در نهاد روحانیت، از اشاره به موضوع حکومت در نوشته ها و پژوهش های خود اجتناب کرده اند. اصولا منظور از اعتراض فعال، نوعی از مخالفت سیاسی با روحانیت حاکم است که به جای این که با رهبری سیاسی روحانیت چالش فقهی کنند (که فقیه حاکم چه کسی باشد)، با اساس آن مخالفت می کنند. به این صورت، آنها راهکار جایگزینی برای رهبری سیاسی روحانیون پیشنهاد نمی کنند، بلکه در عوض خواستار احیای الگوی سنتی روابط روحانیت با حکومت هستند. به عنوان مثال، کاظمینی بروجردی صریحا دین سیاسی را یک دین مسخره و ساختگی می نامد و مدعی است که خواستار بازگشت به دین سنتی می باشد (مرجع از نویسندگان: برونو 2008، اسفندیاری 2006، کاظمینی بروجردی 2008). ولی گروه دیگری از رهبران مذهبی چهارچوب نظری خاصی را که به خوبی برای نقش روحانیت در سیستم سیاسی ساخته شده است، پیشنهاد می کنند. بنابراین آنها در تقابل با سخنان غیر سیاسی هم لباسان خود، خواستار حمایت از اقتدار سیاسی روحانیون هستند ولی با اصلاحاتی در مدلی که خمینی ارائه داد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر