عفو بین الملل: به وضعیت درمان پزشکی و سلامتی زندانیان رسیدگی کنید

به تازگی بیانیه عمومی سازمان عفو بین الملل در تاریخ 25 سپتامبر سال 2015 منتشر شده است که بیانگر نقض گسترده حقوق بشر توسط رژیم ایران می باشد.

در این بیانیه، عفو بین الملل مقامات رژیم ایران را فرا می خواند که فورا به شرایط بازداشت غیر انسانی زندانیان که در بسیاری از زندان های ایران رایج است، رسیدگی کنند؛ به ویژه به وضعیت درمان پزشکی و سلامتی آنها و همچنین بدتر شدن روند رسیدگی پزشکی به زندانیان مورد نظر می باشد. مقامات باید همچنین مطمئن شوند که تمام کسانی که در حبس هستند، به  درمان پزشکی مناسب مطابق با استانداردهای بین المللی حقوق بشر دسترسی دارند و اطمینان یابند که به آن دسته از زندانیان که به درمان ویژه نیاز دارند، مرخصی درمانی داده شود.
در این گزارش از زندانیانی همچون خانم ها آتنا فرقدانی، آتنا دائمی، نرگس محمدی و آقایان سید حسین کاظمینی بروجردی، حسین رفیعی، محمدرضا پورشجری و افشین سهراب زاده نام برده شده است.

از جمله در مورد آقای سید حسین کاظمینی بروجردی، گفته شده این زندانی 57 ساله که به اتهام دفاع از جدایی دین و حکومت، اکنون دوران محکومیت 11 ساله حبس خود را طی می کند، از بیماری های متعددی شامل دیابت، آسم، پارکینسون، مشکلات قلبی و کلیه و همچنین درد شدید در پاها و کمر رنج می برد.

تاکنون برای او درمان پزشکی لازم فراهم نشده و حتی در فوریه سال 2014، پزشکان زندان اعلام کرده اند که این زندانی باید در بیمارستانی بیرون از زندان بستری شود [که رژیم از انجام آن جلوگیری کرده است]. آقای بروجردی در ماه آگوست 2015 گفت:"من تمام انواع شکنجه ها را تحمل کرده ام تا حدی که کلیت سلامتی ام را از دست داده ام،   ... پاهای من فلج شده است، چشمان من دارد به تدریج کور می شود، ریه هایم در معرض نابودی است و قلبم در آستانه سکته و ایست قلبی می باشد.

پیش زمینه

آقای دکتر احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در وضعیت حقوق بشر ایران، نگرانی خود را در مورد گزارش های دسترسی نامناسب و یا عدم دسترسی زندانیان به خدمات پزشکی اعلام داشت. در گزارش ماه مارس 2015، گزارشگر ویژه بیان داشت که تعدادی از زندانیان به علت عدم توجه پزشکی مناسب در خطر مرگ در زندان هستند. بر طبق گزارش ایشان، بسیاری از زندانیان علیرغم نیاز پزشکی از حق خودشان در دسترسی به درمان مناسب در کلینیک های پزشکی زندان و بیمارستان های خارج از زندان محروم مانده اند.

این وضعیت چه عمدی باشد و چه سهوی، بیانگر نقض تعهدات بین المللی ایران در عرصه حقوق بشر به علت فراهم نساختن درمان پزشکی مناسب برای زندانیان است. عدم درمان زندانیان نوعی نقض قوانین بین المللی منوعیت شکنجه است که در بند 7 منشور حقوق شهروندی و سیاسی (ICCPR) و قوانین استاندارد سازمان ملل در درمان زندانیان(موسوم به قوانین ماندلا)، موارد 34 تا 37 می باشد.