پژواک فریادهای حق طلبانه ما باشید

حضور محترم جناب آقای دکتر بانکی مون

دبیر کل سازمان ملل متحد،

خدمت روسای معظم کشورهای شرکت کننده در اجلاس عمومی

درود این پیشوای توحیدی را از سلول موحش و ایذایی زندان اوین بپذیرید، این رهبر مذهبی مخالف تداخل دیانت در سیاست، که مدت هشت سال است مستمراً و متوالیاً در چنگال شکنجه گران مدعی معنویت به سر می برد و در اثر آزار روحی و جسمی و خانوادگی، دوران مرگ تدریجی را سپری می نماید، گناهش، دفاع از اعتبارات نابود شده الهی است که طی سی و پنج سال، هر جنایت و خیانت و قساوتی را به نام شرایع دینی، بر مردم مظلوم ایران، اعمال نمودند و هتک حیثیت خداپرستی کردند.

خانمها، آقایان، اولویت در خرج ثروتهای طبیعی و سرمایه های ملی ما، سوری ها، فلسطینی ها، یمنی ها، بحرینی ها، لبنانی ها و عراقی ها هستند، مملکت ما غنی ترین کشور در جهان است که هر ایرانی، باید قاعدتا در رفاه کامل زندگی کند. اما هموطنانم، فقیرترین، بیمارترین، افسرده ترین، پیرترین و ناامیدترین ملل عالم هستند. در اینجا، سانسور و خفقان و گارد آهنین، اجازه نفس کشیدن به شهروندان را نمی دهند.

من از شما سوالی دارم، چگونه در هر جای این دنیا اعتراض به گرانی و تورم و بیکاری و تبعیض وجود دارد و در اینجا به قول حکام مستبد ما، جزیره صلح است و همه جا آرام می باشد؟

آیا وضعیت رعیت ایرانی، خوب است که خاموش گشته؟ ایا اوضاع اضطراری و اورژانسی ما، در اقتصاد قابل کتمان است؟ پس چرا، مردم گرسنه و از پا افتاده ما، حرکت نمی کنند؟

به خاطر جو پلیسی، فضای حفاظتی و امنیتی و نظامی، اجتماع بیش از پنج نفر را در نطفه، خفه می کنند.

ای سران کشورهای جمع شده در اجلاس سالیانه سازمان ملل، شما را به وجدانهای بیدارتان، به داد ملت ما برسید. روز روشن، حقوق این فرزندان ایران زمین را پایمال می کنند و اموالشان را غارت می نمایند و کسی پیدا نمی شود که برای خدا و انسانیت و تاریخ معاصر و تقویم زنده، نگاهی به این خلق تحت ستم، بکند.

امروز انهدام بی سر و صدای ایرانیان، زنگ خطری برای جهانیان است، آیا دخالتهای بی حد و حصر هیئت حاکمه زورگوی ما را نمی بینید؟ که به خود اجازه می دهند تا ذخائر خدا داده ما را در همه جا غیر از کشورمان صرف نمایند؟

شما را به قداست خلقت بشریت، سوگند می دهم ما را در سخت ترین شرایط حیاتی و تنفسی درک کنید و دستهای بی رمق و منجمدمان را به حمایت و لطف بگیرید. من شکایت همه ناظرانی که احوال ناگوارمان را می بینند و حجت ما را می شنوند به فطرتهای آیندگان می کنم و نسلهای آتی را از بی تفاوتی ها، با خبر می سازم.

پژواک فریادهای حق طلبانه ما باشید و به هر صورتی که می توانید با ما همدردی نمائید.

سید حسین کاظمینی بروجردی

ایران – تهران – زندان اوین

سپتامبر 2014