رمضانی که بر
ملت ایران گذشت، اسفناکترین صیامی بود که در تاریخ دیانت این مرز و بوم، نگاشته شد.
عیدی با شیرینی
عذاب و طعم دیکتاتوری؟ آیا این اعیاد اسلامی، پیام دارند؟
رعیت بینوای
ایرانی، نه اعتقادی برایش مانده که تا در زیر
سایه اش، آرام گیرد و نه اعتباری که به آن دل خوش دارد و نه مایملکی که رفع نیاز کند، براساس چنین دیانتی، حکم اعدام مظلومین صادر می
شود و با روانه کردن اموال عمومی به پایگاه های سوریه و عراق و لبنان و بحرین فرمان به غارت بیت المال مسلمین می دهند و منابع خداداده ملت ایران، برای تقویت نیروهای
اطلاعاتی و جاسوسی و ایذائی در داخل و خارج کشور صرف شود و فرزندان فلک زاده این سرزمین
مقدس، از کثرت فقر و فلاکت و خسارت به پیری زودرس رسیده و در امراض لاعلاج از بین بروند.
