لباس خدائی را بی شرمانه بر تن نمودند برای مشروعیت کشتار بی گناهان

آقای کاظمینی بروجردی از داخل زندان برای افشای دوباره رژیم به بهانه غدیرخم ، نامه ای را نگاشته اند که در این  نامه نوشته اند: هرگز تقویم گویا و پویا و جویای عصر، فلسفه فنایم را که بخاطر افشای ماهیت اسلام سیاسی و مقابله با ملاهای درباری می باشد، فراموش نمی نماید.

متن کامل  نامه :

بار دیگر عید غدیر آمد

 سلام بر فرمانروایان انسان دوست، تبریک به هر حاکم عادل بنده نوازی که با خشونت بیگانه استو تهنیت به هرکسی که رعیت حکومت صالحه و صادقه است. این روز بزرگ را به آفریدگارمهربان تسلیت می گویم زیرا که با کمال جسارت و خباثت سرپرستی او را بر خلایق به مخلوق دادند و پیام این انقلاب منحوس، انتساب ولایت تکوینی به انسانی درمانده و فرومایه بود. چقدر زشت و کریه و اسفناک می باشد زمانی که به فردی از قشر رعایای معمولی و طبقه سفلی، مقام عظمای ولایت میگویند! یعنی عالیترین مرتبه از اعتلای توحیدی را چنان تمسخر کردند و به بازیچه گرفتند که همه طول و عرض اولوهیت را محدود به بشری کردند که قادر نیست مانع مرگ خودشود و دستش از تقدیرات دلخواه، کوتاه می باشد.

آری تا دیروز عناوین ظل الله و خدایگان روی زمین را برای پادشاهان ایران، کفر و الحاد می دانستند اما برای هوسرانی ها و شهوت پرستی ها و خودکامگی های خویش ، با ابراز دین بازی نمودند و اساس مذهب را ملعبه کردند و لباس خدائی را بی شرمانه بر تن نمودند تا برای کشتار بی گناهان و غارت بیت المال و قطع نفسها و ایجاد فضای رعب و وحشت، مجوز مشروع و مقبولی ارائه دهند. آری امروز روز عزای موحدین و مومنین است.

ای علی جویان ، با تمام وجودتان از الهه این رژیم تبری بجوئیدو نفرتباطنی و دائمی خویش را نثار سردمداران بی وجدان وقسی القلب نمائید که با اعلان موضع اعتقادی، اعتباری و اجتماعی دیانت ما عین سیاست ماستو بالعکس، ریشه معنویات و الهیات را از دلهای مسلمین کندند و به جایش مذهب دولتی را جعل نمودند و آن کردند که امروز بیلان حیات سه دهه و نیم جمهوری اسلامی است، فقر و فلاکت ثروتمند ترین ملل جهان، دردهای لاعلاج و غمهای بی پایان و طلاقهای مستمر و اعتیادهای فراگیر و مرگ های زودرس و پیری های بی موقع و فحشای زیر زمینی و زندانهای گسترده و قبرستانهای آباد و جوانان بی انگیزه برای زندگی. آیا در چنین شرایط بحرانی و خطیری علی بن ابی طالب شاد است ؟ منجی موعود کامیاب است؟

اینجانب، در هشتمین سال اسارت بی وقفه و لاینقطع خود در چنگال روحانیون لامذهب و وطن فروش و مردم کش با ابراز انزجار تمام عیار از شعائرو علائق آنها، حمایت قلبی و عینی و عملی خویش را از ملت مظلوم ایران اعلام می دارم و تنها چیزی که برایم در زندان دیکتاتوری عمامه باقی مانده و آن تپش قلب بیمارم هست،به تاریخ معاصر اهدا می نمایم و مهیای مرگ خونینم.

هرگز تقویم گویا و پویا و جویای عصر، فلسفه فنایم را که بخاطر افشای ماهیت اسلام سیاسی و مقابله با ملاهای درباری می باشد، فراموش نمی نماید.

سید حسین کاظمینی بروجردی

زندان اوین – تهران – ایران

آبان 1392- ذی الحجه  1434