رمضانی که بر ملت ایران گذشت، اسفناکترین صیامی بود که در تاریخ دیانت این مرز و بوم، نگاشته شد.
رعیت بینوای ایرانی، نه اعتقادی برایش مانده بود
تا در زیر سایه اش، آرام گیرد و نه اعتباری که به آن دل خوش دارد و نه مایملکی که
رفع نیاز کند، ای کسانی که در این روز شادمانی دارید و به جشن و سرور می پردازید
به یاد اشکهای همنوعانتان در این خطه از دنیا باشید که گذشته ای بزرگ داشته اند و
اکنون فاقد عزت و غنا و حیاتند.
ای مومنین و موحدین، در پایان نماز عیدتان برای
فرزندان اسلام در این مملکت دعا کنید که
به نام شریعت، دنیایشان را منهدم کردند و زیر نام پیامبر، به استحاله فکری و
عقیدتی پرداختند تا جائی که تعهدات الهی را گرفتند و به جایش بغض وعداوت و
کینه نسبت به دین و مذهب در دلها کاشتند،
با شعار
دیانت ما عین سیاست ماست، نسلهای بعد را هم از انگیزه های مذهبی گریزان نمودند.
سید حسین کاظمینی بروجردی
چه کنیم آقا دردمون تلنبار شده و تنهای تنهاییم
پاسخحذف