رمضانی که بر ملت ایران گذشت، اسفناکترین صیامی بود که در تاریخ دیانت این مرز و بوم، نگاشته شد.
رعیت بینوای ایرانی، نه اعتقادی برایش مانده بود
تا در زیر سایه اش، آرام گیرد و نه اعتباری که به آن دل خوش دارد و نه مایملکی که
رفع نیاز کند، ای کسانی که در این روز شادمانی دارید و به جشن و سرور می پردازید
به یاد اشکهای همنوعانتان در این خطه از دنیا باشید که گذشته ای بزرگ داشته اند و
اکنون فاقد عزت و غنا و حیاتند.
ای مومنین و موحدین، در پایان نماز عیدتان برای
فرزندان اسلام در این مملکت دعا کنید که
به نام شریعت، دنیایشان را منهدم کردند و زیر نام پیامبر، به استحاله فکری و
عقیدتی پرداختند تا جائی که تعهدات الهی را گرفتند و به جایش بغض وعداوت و
کینه نسبت به دین و مذهب در دلها کاشتند،
با شعار
دیانت ما عین سیاست ماست، نسلهای بعد را هم از انگیزه های مذهبی گریزان نمودند.
سید حسین کاظمینی بروجردی
۱ نظر:
چه کنیم آقا دردمون تلنبار شده و تنهای تنهاییم
ارسال یک نظر