تغییر استراتژی مبارزه از خیابان به زندان

کشیده شدن جریان مبارزه از خیابانها به درون سیاهچالهای رژیم، سرفصل جدیدی را در فرهنگ مبارزاتی ملت بزرگ ایران رقم زده است بگونه ای که ملاهای حاکم و در رأس آنها ولی فقیه را دچار نوعی سرگیجه در اداره اعتراضات جاری کرده است. تا پیش از این، سلطان ولی فقیه و عوامل سرکوبگرش ، سرمست ، گمان می کردند که مثلا اعتراضات مردمی را بکلی خاموش کرده اند و تا مدتها خطری تاج و تخت ولی فقیه را تهدید نخواهد کرد.

اینبار اما پرچم مبارزه بر علیه دیکتاتوری دینی در زندانهای رژیم به اهتزاز در آمده است و پیشقراولان مبارزه با حکومت مذهبی ایران ، با شجاعتی بی نظیر از درون سیاهچالها و بندهای انفرادی، چنان هراسی بر دل حاکمیت انداختند که حداقل در طی سالهای اخیر حرکتی کاملا بی نمونه و تاثیر گذار می نمایاند.

از اعتصاب غذای فرزندان زندانی وطن همچونعلی ملیحی، بهمن احمدی امویی، حسین نورانی نژاد، عبدالله مومنی، علی پرویز، حمیدرضا محمدی، جعفراقدامی، بابک بردبار، ضیا نبوی، ابراهیم (نادر)بابایی، کوهیار گودرزی، مجید دری، مجید توکلی، کیوان صمیمی، غلامحسین عرشی، محمد حسین سهرابی راد و پیمان کریمی آزاد ،احمد زید آبادی، عبدالله مومنی و ارژنگ داودی گرفته تا نامه نگاری زندانیانی چون عیسی سحرخیز، مسعود باستانی، داوود سلیمانی، رسول بداغی، مهدی محمودیان، حشمت الله طبرزدی، رضا رفیعی فروشانی و منصور اسانلو ، محمد نوری زاد و آیت الله بروجردی ، نشان از پویایی، گستردگی و تاثیرگذاری جنبش اعتراضی ایران دارد.

هم اکنون وضعیت جسمی عیسی سحر خیز روزنامه نگار زندانی بسیار وخیم گزارش شده است. آیت الله بروجردی نیز وضعیت نگران کننده ای دارد و طبق گزارشات منتشر شده این دو در معرض فلجی قرار دارند. سایر زندانیان نیز به همین ترتیب وضعیت رقتباری دارند؛ با این وجود اینان سرسختانه بر مواضع حق طلبانه خود پافشاری می نمایند.

جنبش اعتراضی ایران در حال حاضر می بایست در رصد کردن وضعیت زندانیان سیاسی و توجه و حمایت لازم از روند مبارزات این سربازان میهن، لحظه ای درنگ ننماید و با هر وسیله ممکن دنیا را در جریان فاجعه های جاری در زندانهای رژیم قرار دهند چرا که به هر دلیلی هم اکنون مشعل مبارزه در دستان این سرمایه های واقعی وطن قرار دارد!